مسئول بخش روانشناسی محک مطرح کرد:

نیاز به برقراری ارتباط اجتماعی، داشتن رابطه بین فردی مؤثر و در نهایت دوستی، از نیازهای اساسی انسان‌هاست.

آرمان ملی آنلاین – «دوستی بر شباهت‌ها، درک متقابل و همدلی که بین دو طرف اتفاق می‌افتد، تأکید می‌کند و تعریف آن از یک معاشرت ساده فراتر می‌رود؛ صمیمیت رکن اصلی ایجاد رابطه دوستانه است، پس اگر دو نفر یک رابطه‌ صمیمانه‌ای را در کنار هم داشته باشند، با وجود تفاوت‌هایی که دارند، به شباهت‌های هم پی می‌برند و می‌توانند با یکدیگر همدلانه صحبت کنند؛ در اینجاست که دوستی شکل می‌گیرد.» اینها بخشی از صحبت‌های نازنین خسروی، دکترای روانشناسی سلامت، مسئول بخش روانشناسی محک است. وی در ادامه با اشاره به موارد مهمی که باعث ایجاد روابط دوستانه بین افراد می‌شود می‌افزاید: « اصلی‌ترین مسئله‌ای که فرد را به سمت دوست شدن با دیگری از جنس خود می‌برد، خود‌شناسی است، به این معنا که فرد در گام اول باید خود را بشناسد و به خودآگاهی در قبال خود و ویژگی‌های فردی خود دست یابد.»
مسئول بخش روانشناسی محک با بیان آنکه دوستی در محک نقش بسیار مهمی دارد، می‌گوید: « حوزه فعالیت محک مربوط به کودک و نوجوان است و دوستی‌ها اغلب در همین سنین شکل می‌گیرد، بررسی روابط کودکان و نوجوانان با یکدیگر و بنابراین روابط خانواده آنها از سوی روان‌شناسان محک حائز اهمیت است. همان‌طور که می‌دانید محک فقط تهران نیست بلکه همه کودکان مبتلا به سرطان کشور، تحت حمایت محک هستند، بنابراین ما با طیف گسترده‌ای از فرهنگ‌ها، گویش‌ها، ساختارهای اجتماعی و ساختارهای شناختی در میان فرزندانمان مواجه‌ایم. در اولین نگاه به نظر می‌رسد که کودکان با هم تفاوت‌های زیادی دارند ولی آنها برای هدف مشترک درمان، زیر سقف بیمارستان محک قرار می‌گیرند و این یکی از موضوعاتی است که منجر به دوستی آنها می‌شود، چرا که تفاوت‌ها، کنجکاوی را با خود به همراه می‌آورد، کنجکاوی در خصوص محل زندگی، نوع بیماری و حتی چگونگی درمان؛ کنجکاوی باب گفتگو می‌شود، گفتگو نقاط اشتراک را با خود به همراه دارد و وجود نقاط مشترک در شکل‌گیری روابط دوستانه بسیار مهم است.»
وی در ادامه‌ صحبت‌هایش در خصوص تفاوت‌های دوستی در جامعه با دوستی‌هایی که در بیمارستان محک شکل می‌گیرد، می‌گوید: «عدم قضاوت و پذیرش بی‌قید و شرط، ویژگی دوستی در محک است. نوجوانی که قبل از بیماری خود در فضای عادی جامعه، مراودات اجتماعی خود را با همسالان داشته حالا با تغییراتی که ناشی از بیماری است، گوشه‌گیر می‌شود، به دلیل تفاوتی که با بقیه همسالان خود دارد دیگران او را قضاوت می‌کنند، دچار افسردگی و اضطراب می‌شود. همین نوجوان وقتی در فضای بیمارستان قرار می‌گیرد با کودکان و نوجوانان همسن و سالش مواجه می‌شود که نه تنها او را بدون هیچ قضاوتی درخصوص ظاهر و شرایط جسمی‌اش می‌پذیرد بلکه با او در این تغییرات تاحدی مشترک است و این مسئله، بستر دوستی در محک را فراهم می‌آورد.»
مسئول بخش روانشناسی می‌افزاید: «رسیدن به نتیجه درمان در این بیماری، یک روند طولانی مدت دارد. این روند هم برای بیمار، هم خانواده و هم برای کادر درمان، مسیری فرسایشی را ایجاد می‌کند، گویی که همه افراد در مسیر درمان، به برقراری رابطه نیازمندند تا سبب تسهیل روند درمان شوند، پس این گروه به یک خانواده تبدیل شده و یک ارتباط صمیمی بین آن‌ها شکل می‌گیرد.»
خسروی در پایان ضمن آرزوی سلامتی برای همه کودکان مبتلا به سرطان، می‌گوید: «همانطور که در بالا به آن اشاره شده است، دلایلی چون تفاوت‌های فرهنگی، پذیرش‌های بی‌قید و شرط و عدم قضاوت‌هایی که در محک اتفاق می‌افتد و همچنین نیاز به آرامش‌ و کاهش اضطراب درونی ناشی از حضور در فضای بیمارستان، دوستی‌ها را در محک شکل می‌دهد که می‌توان گفت این روابط دوستانه خیلی عمیق‌تر از دوستی‌هایی است که در فضای جامعه با آن مواجه‌ایم.»